DURF TE DROMEN!

Inge is een jonge vrouw van 27 en bezig aan een doctoraat. Ze is muzikaal aangelegd en omschrijft zichzelf graag als een ‘familiemens’. Bovendien is ze dol op reizen. Toen Inge amper twee jaar oud was, kwam ze na een verkeersongeval terecht in een rolstoel. “Dat heeft me echter nooit tegengehouden om te gaan reizen en dingen te ondernemen,” zegt ze ferm.

“Wel integendeel. Mijn ouders hebben me net altijd heel erg aangemoedigd om te gaan studeren, te reizen en mijn eigen weg te volgen. Mijn omgeving heeft dan ook nooit problemen gemaakt van allerlei obstakels als we op stap gingen. Als we bijvoorbeeld opeens voor een trap stonden, was het nooit van ‘oei, een trap! Probleem!’ Nee, dat ging altijd heel pragmatisch. Ik werd gewoon opgetild, de trap op, en klaar. Ik heb ook altijd heel graag gereisd. Mijn verlangen om te reizen is allicht niet anders dan bij andere mensen, die geen beperking hebben. Ik haal er ook altijd veel energie uit. Voor mij is dat toch een bewijs dat ik op reis kan, en op avontuur kan trekken. In dat opzicht is er allicht wel een verschil met mensen zonder beperkingen, die zichzelf minder geconfronteerd zien met allerlei barrières die ze moeten overwinnen.”

Mijn verlangen om te reizen is allicht niet anders dan bij andere mensen, die geen beperking hebben.

Wat als?

“Vroeger dacht ik dat mijn reizen enkel konden slagen als ik alles heel goed voorbereidde. Maar geleidelijk aan probeer ik de voorbereidingen te verminderen. Toen ik in het middelbaar zat, wou ik heel graag mijn laatste jaar in de Verenigde Staten overdoen. Maar de tijd ging zo snel en het kwam er maar niet van. Toen ik dan aan de universiteit zat, speelde ik de hele tijd met het idee om naar het buitenland te trekken. Maar op de websites van de Amerikaanse universiteiten vond ik nergens een expliciete bevestiging dat alles wel rolstoeltoegankelijk was. Ik zat voortdurend te tobben over de vraag ‘wat als…?’ Wat als de campus niet toegankelijk was? Wat als… Wat als? Dat bleef maar malen. Na drie jaar was ik daar echt doodziek van, omdat ik me liet leiden door de angst die uit die constante vraag kwam. Op een bepaald moment had ik er echt genoeg van. Ik heb me dan impulsief ingeschreven voor een zomercursus in Californië, een Amerikaanse staat waarvan ik wist dat ze rolstoelvriendelijk is. En ik ben erheen gegaan, met een vriendin. Maar die is door omstandigheden snel weer moeten terugkeren. Achteraf gezien was dat het beste wat mij kon overkomen. Ik moest namelijk helemaal zelf mijn plan trekken!”

Durf te dromen, en gooi die ‘wat als…’-vrees overboord.

Op avontuur trekken

“Ik reis heel graag met U/Turn, een organisatie die avontuurlijke reizen aanbiedt. Het is daarbij vaak back to basics. Het mooie is dat zij niet zozeer op zoek gaan naar toegankelijke plekken, maar net naar de allermooiste plekjes op Aarde. Zij zoeken dan wel naar een manier om die toegankelijk te maken! Dat is sowieso avontuurlijk, want wat zijn die mooiste plekjes? Vulkanen, de jungle, stranden, bergtoppen en noem maar op. Het reisgezelschap is zo samengesteld dat je elkaar helpt. Dat soort reis is, toegegeven, niet altijd even aangenaam, omdat je ook hulp moet vragen bij dikwijls heel intieme zaken. Maar iedereen moet zich blootgeven! En dat weegt in de verste verte niet op tegen wat je er dan uithaalt.”

“Ik herinner me een bijzonder moment in IJsland. We bevonden ons op een prachtige, desolate plek, met links een dorre vlakte en rechts een gigantische muur van rotsen, doorkliefd door drie watervallen. Toen moest ik echt huilen, van ontroering. Het was er zo mooi. En ik voelde me zo bevoorrecht om daar te kunnen zijn! Uiteraard besef je dan ook dat je daar op je eentje nooit zou kunnen geraken.”

Het is heel belangrijk om als reiziger met een beperking vertrouwen te hebben.

Vertrouwen

“Het is heel belangrijk om als reiziger met een beperking vertrouwen te hebben. Er is altijd wel iemand die wil helpen. Mensen zijn doorgaans heel behulpzaam. Er komt altijd een oplossing uit de bus. De grootste barrière leg je vaak zelf: boek dus dat vliegtuigticket, en je ziet dan wel waar je uitkomt. Dat is ook een kwestie van tijd, en ervaring. Zelf probeer ik die organisatie stilaan af te bouwen, en te vertrouwen op wat er komt. Durf te dromen, en gooi die ‘wat als…’-vrees overboord. Mijn volgende reis gaat naar Chili, waar een vriendin gaat trouwen. Enkel onze vliegtuigtickets zijn geboekt, en al de rest zien we wel. Ik geef toe: het is met een heel klein hartje dat ik ga vertrekken, maar ik kijk er toch heel erg naar uit!” (lacht)